Op een vroege ochtend werd ik gebeld door een vrouw, met de mededeling dat haar moeder was overleden. Zij vertelde dat dat de vorige avond al was gebeurd en vroeg of ik snel kon komen. Gelukkig was de overledene al verzorgd door de medewerkers van het verpleeghuis waar mevrouw woonde.

Toen ik binnenkwam in het kantoortje van het verpleeghuis, waar de familie tijdelijk zijn intrek had genomen, viel me de ijzige stilte al op. Hier hadden een paar mensen het niet gezellig met elkaar. Er lag een hoop papier op de tafel, allerlei afbeeldingen van kisten en begraafplaatsen, de beide zussen hadden een aantekenboekje voor zich en aan het aantal vuile koffie- en theekoppen en andere glazen te zien, zaten ze hier al een hele poos bijeen. Niet gezellig, dat bleek nog heel zacht uitgedrukt. De dochter, haar zus en broer en een tante hadden kennelijk al flink woorden gehad. Ze zaten met verhitte gezichten en duidelijk vermoeid tegenover elkaar. De een keek nog chagrijniger dan de ander. Ze konden het maar eens niet eens worden over enkele vragen. Drie wisten zeker dat moeder begraven wilde worden, maar de vierde had toch echt gehoord dat ze het over cremeren had gehad. En dat is toch niet de minst belangrijke vraag, als je een uitvaart wilt regelen. Ook was er onenigheid over de kist die bij moeder paste en over de best passende plaats waar de condoleance gehouden moest worden.

Ik moet mij wel eens vaker opstellen als een bemiddelaar tussen de partijen in een familie en meestal kom ik daar wel uit, maar nu lukte het me niet om de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Over de kist werden we het, met enige tegenzin, wel eens. Het helpt als je het aantal opties kunt terugbrengen tot drie of vier. Maar over de vraag of moeder begraven of gecremeerd moest worden konden de dochters en de zoon elkaar niet bereiken. Ik begreep inmiddels dat de oude tante aan het gezelschap toegevoegd was om een bemiddelende rol te spelen, maar of dat ook goed werkte betwijfelde ik. Ik heb een aantal voorzichtige opmerkingen gemaakt over het belang van eenstemmigheid om goede afspraken te kunnen maken over de uitvaart en over ego’s die elkaar in de weg zaten. En over het belang van een flinke pauze, zodat iedereen even op adem zou kunnen komen. Soms leek er wat beweging in de meningen te komen, maar uiteindelijk ben ik opgestaan en weggegaan. Als de familie er niet samen uit wil komen, kan ik gewoon mijn werk niet doen. We spraken af dat ik even af zou wachten op een berichtje van de dochter.

Dat bericht kwam toen verrassend gauw, dezelfde dag nog. Of ik weer terug wilde komen, want ze waren eruit. En inderdaad, de lucht was enorm opgeklaard toen ik weer het kantoortje binnen stapte. Ze waren allemaal even weggegaan en hadden een paar uur rust genomen. Wat er verder precies gezegd is weet ik niet, maar kennelijk waren ze in staat geweest om over hun tegenstellingen heen te stappen. Misschien hadden ze zich gerealiseerd dat ze vooral bezig waren hun eigen gelijk te halen, in plaats van elkaar te vinden op het punt van de uitvaart. Mogelijk ook hadden ze oude vetes uitgesproken en opgelost. Hoe dan ook, we konden verder en losten de vragen snel op.

Het werd een mooie begrafenis op een natuurbegraafplaats vlakbij de plek waar moeder geboren was. Moeder lag in haar vertrouwde gebatikte sarong in de ecologisch volkomen verantwoorde kist, precies zoals bij haar paste. Ik zag bij de koffie na de graflegging een soort familieliefde terug, die ze volgens mij járen niet gevoeld en gedeeld hadden. Ik voelde bewondering voor de manier waarop ze elkaar weer opgezocht en teruggevonden hadden. Alleen jammer dat er een begrafenis voor nodig was om dat te bereiken…

 

Afscheidshuis de Poort is een prachtig, sfeervol, rustig huis op een centrale plek middenin Amersfoort. In De Poort kan iemand na overlijden opgebaard worden en de familie kan dag en nacht, zonder afspraak, altijd bij de overledene zijn om afscheid te nemen. Een prima alternatief als de overledene niet thuis opgebaard kan worden en een groot uitvaartcentrum of rouwcentrum

Met medewerking van een groot Amerikaans internetbedrijf is het nu mogelijk om vanuit je luie stoel binnen te kijken in Afscheidshuis de Poort. Via Google Streetview kunt u vanaf de straat virtueel naar binnen lopen en de beide ruimten van de suite rondom bekijken op meerdere 360-gradenfoto’s. Klik op deze link om de sfeer van het huis te proeven.

Natuurlijk is het beter om het huis even in het echt van binnen te komen bekijken, als u interesse hebt om het gebruiken. Dan “voelt” u de sfeer pas echt. Een afspraak is zo gemaakt, we laten het u graag even zien, als het beschikbaar is. 033 – 475 00 45.

Meijerink Uitvaartzorg is de eigenaar van De Poort. Wij verzorgen graag een uitvaart in uw opdracht, op een informele en persoonlijke manier. Dan kan uw geliefde opgebaard worden in het afscheidshuis. Maar ook als een andere uitvaartonderneming de uitvaart verzorgt, kunt u De Poort gebruiken, mits beschikbaar. Het gaat er per slot van rekening om dat u goed afscheid kunt nemen van uw geliefde, in alle rust en op de manier die u wenst.

Geconcentreerd en met verbeten gezicht werken de mannen door. De stropdassen bij het overhemd ingestopt, de nette schoenen onder het gele zand. Af en toe geeft er een zwijgend de schop aan een broer of neef, die het werk overneemt met dezelfde hartstocht. Wat is dat toch, wat hen drijft? Verdriet, frustratie? Of liefde en opluchting? Boosheid om de dood van een geliefde moeder en oma? Alles door elkaar? Ik kan het niet met zekerheid zeggen. Maar emotioneel is het.
Een van de dochters wil er niet langer alleen maar naar kijken, schopt haar pumps uit en graaft met haar handen in de berg zand. Ik zie tranen druppelen terwijl ze zich bukt om het in het graf te scheppen. Een ander helpt, beperkt in haar bewegingen, vanuit haar rolstoel mee. Het telt niet hoeveel, maar ieder helpt mee.

Twee jaar geleden nog maar was het, dat Karel na de begrafenis van zijn oude vader met een onvoldaan gevoel wegliep bij het graf. Op advies van de begrafenisondernemer hadden ze de kist met touwen helemaal in het graf laten zakken, dat wel. Daarmee leek het hele ritueel voltooid, ze hadden vader zelf in zijn graf gelegd. Maar het gevoel van een anticlimax bleef. De afscheidsdienst was prachtig en emotioneel geweest. De tocht naar het graf in de lange stoet heel indrukwekkend. Bij het graf was weliswaar het Onze Vader gebeden nadat de kist met het lichaam in het graf was neergelaten, maar toen was het ineens voorbij en moest hij weglopen. Het lichaam van zijn vader overlaten aan… ja, aan wat, aan wie? Mannen met een graafmachine? Werklui die dit zonder gevoel zouden doen? En wanneer zouden ze komen? Nee, dat voelde niet goed.

Thuisgekomen had hij tegen zijn vrouw gezegd: dat gaan we de volgende keer anders doen. Als moeder begraven wordt, ga ik niet eerder weg dan dat het graf helemaal dicht is! Natúúrlijk, Karel, dat zal wel, had zij gedacht…

Met trots keken ze elkaar aan, de broers, nadat ze het laatste zand van het pad geschept en op het graf gegooid hadden. Zweetdruppels, met tranen vermengd, zwarte vegen op een voorhoofd, kreukels in de kleren, maar een voldane grijns op het gezicht. Het zand werd mooi aangeklopt, de bloemen netjes op het graf gelegd De tekeningen van de achterkleinkinderen erbij, dit kon geen vakman hun verbeteren. Zíj konden met recht zeggen dat ze hun moeder begraven hadden. Ze hadden het karwei zelf afgemaakt. Het allerlaatste wat ze voor haar hadden kunnen doen.

 

Dit verhaal over mijn praktijk als uitvaartondernemer heb ik eerder geschreven voor www.familieberichten.nl.

Onder de noemer maatschappelijke uitvaarten verzorgen we af en toe en begrafenis van iemand die, voor zover we dan weten, geen familie heeft. Vorig jaar augustus waren de raadsels nog veel groter, toen we iemand begroeven van wie we zelfs de naam niet wisten. Nu is dat raadsel eindelijk opgelost! NN1116 heeft een naam: Dmitry Jurjevich Milyutin. Het hele verhaal van de man is nog niet bekend. Het is in elk geval een triest verhaal. Toch is er ook opluchting. Een volstrekt onbekende begraven is nogal onbevredigend. Nu weten we in elk om wie het ging. En kennen we een klein stukje van zijn verhaal. In samenwerking met journalist Istvan Kövi en tolk Elita van Vulpen kon ik gisteren zijn naam op het graf plaatsen en daarmee gelukkig de begrafenis iets verder afmaken. Zijn ouders zien hemzelf niet meer terug. Maar ze kunnen, als ze vandaag uit Rusland in Amersfoort aankomen, in elk geval zijn graf bezoeken.
Lees het verhaal in het Algemeen Dagblad.

De raad van de gemeente Utrechtse Heuvelrug heeft op 17 september 2015 besloten een deel van de Nieuwe Algemene Begraafplaats in Doorn te bestemmen tot natuurbegraafplaats. Dat verklaarde raadsgriffier Water Hooghiemstra desgevraagd.   In eerste instantie gaat het om ca. 1,5 hectare, waar ca. 130-140 natuurgraven kunnen worden uitgegeven. Vanaf 1 november a.s. kunnen de eerste graven in gebruik worden genomen.

De gemeente sluit daarbij aan aan de trend om te begraven in de natuur. Zo weinig mogelijk aanpassingen aan het landschap en het nalaten van onderhoud zijn daarbij de belangrijkste verschillen met begraven op traditionele begraafplaatsen. Ook is vaak eeuwige of langdurige grafrust aan de orde, wat op traditionele begraafplaatsen juist in het algemeen niet meer mogelijk is.

Eeuwige grafrust betekent in Doorn een termijn van 99 jaar. De gemeente wil op lange termijn nog wel enige grip houden op het gebied en niet voor altijd vast zitten aan de begraafplaats.

De gemeente hoopt met deze stap meer inkomsten te verwerven en de exploitatie van de begraafplaatsen sluitend te krijgen. De natuurgraven zijn dan ook vrij prijzig. Een natuurgraf voor een persoon kost € 5.160,-. ter vergelijking: een natuurgraf op Natuurbegraafplaats Heidepol in Arnhem/Ede kost € 3.250,- tot € 3.750,-. De graven op Heidepol worden wel voor onbepaalde tijd uitgegeven.

Het is naar onze mening  een mooie ontwikkeling dat een gemeente aansluiting zoekt bij de trends op uitvaartgebied en actief beleid voert om de exploitatie van de begraafplaatsen financieel te waarborgen.

——————————–

Het laatste nieuws (19 januari 2016):

De gemeente Utrechtse Heuvelrug heeft vanochtend de nieuwe natuurbegraafplaats in Doorn officieel gepresenteerd aan de uitvaartondernemers in de regio. Op 10 december 2015 was de natuurbegraafplaats al daadwerkelijk in gebruik genomen door de begrafenis van een inwoner van de gemeente. De gemeente heeft extra hard gewerkt om de uitdrukkelijke laatste wens van deze inwoner mogelijk te maken.

De begraafplaats ziet er zeer natuurlijk uit. Het gaat om een (klein) stuk bos met twee natuurlijke paden aan de rand van de “normale” begraafplaats. Er kunnen 148 mensen begraven worden op perceeltje van ca 36 m2. De graven zijn één diep, dus helaas is het niet mogelijk om meerdere personen in een graf te begraven. Een paar dat naast elkaar begraven wil worden moet dus twee graven naast elkaar kopen, zoals overigens gebruikelijk is bij natuurbegraafplaatsen.

Grafmonumenten zijn slechts zeer beperkt toegestaan. De gemeente levert een boomschijf, waarin de naam van de overledene wordt gebrand. Eventueel is het mogelijk om een kleine zwerfkei als grafmonument op het graf te leggen. Om het natuurlijke karakter van het bos niet aan te tasten zijn andere gedenktekenen en versieringen niet toegestaan.

Volgens het Besluit op de Lijkbezorging (1997) mag een lichaam in elk graf slechts begraven worden in een biologisch afbreekbaar omhulsel. Op een natuurbegraafplaats luistert dat nog nauwer dan op andere begraafplaatsen. In principe moeten alle kunststoffen in de kist worden vermeden, dus ook nylons en andere synthetische kleding en andere attributen. De gemeente legt de verantwoordelijkheid hiervoor bij de familie zelf. In de praktijk betekent dit dat die verantwoordelijkheid bij de begrafenisondernemer ligt, omdat de familie van een overledene hiervan niet op de hoogte is.

Na maanden van voorbereiding is het dan zo ver: Afscheidshuis de Poort aan de Soesterweg 187-1 wordt geopend.

Op zaterdag 5 september 2015 om 12.00 uur zal wethouder Menno Tigelaar het afscheidshuis officieel openen. Je bent van harte welkom om dat mooie moment bij te wonen en aansluitend het huis te bekijken, onder het genot van een hapje en een drankje. Aansluitend licht interieurstylist Sander van Eyck van Cocoon Living, die het afscheidshuis heeft ingericht, kort toe waarom hij het afscheidshuis heeft vormgegeven zoals het eruit ziet.

De opening krijgt natuurlijk een feestelijk tintje, iets lekkers bij de koffie zal niet ontbreken en zorgt Marlies van Houwelingen voor muzikale omlijsting. Ook is er meer te zien dan het afscheidshuis zelf. Een prachtige rouwkoets van Stalhouderij Martin Bakker, een ouderwetse Daimler rouwauto en onze eigen zilvergrijze Buick rouwauto, maar ook grafmonumenten van AMW Grafzerken, de Groene Grafmomumenten van ontwerpster Madelon Revermann, het Hemel-Bed, ook van Madelon en prachtige lijkwaden van Atelier Alewijn. Ook kunt u kennis maken met ritueelbeleidster Bea van de Hoef en is er een boekentafel met boeken over verlies. Fotograaf Joost Enkelaar zal foto’s maken die later ook te bekijken, zijn. En vergeet niet om even over de oude algemene begraafplaats te lopen, waarop het afscheidshuis gevestigd is. Die is de moeite waard.

U bent van harte welkom, zaterdag 5 september van 12.00 tot 16.00 uur. Soesterweg 187-1 in Amersfoort.

 

Ze wilde in stilte begraven worden. “Er is toch niemand die me zal missen”. Geen gedoe, gewoon in een simpele kist en wegbrengen. Nee, haar neef uit Rotterdam hoeft er niet bij te zijn. Hij kijkt nu ook niet naar haar om, dus dan zal ie er ook vast geen behoefte aan hebben. En voor koffie is er toch geen geld, en stel je voor dat iemand anders zou moeten betalen voor háár uitvaart. Nee hoor meneer, geen poespas, zo simpel mogelijk.

Achter haar bescheidenheid hoorde ik vooral de eenzaamheid. En teleurstelling in het leven. Ze was ooit op een vervelende manier aan de kant gezet door haar werkgever. De weinige familie die ze had, had zich van haar afgekeerd na een onduidelijk akkefietje. De mensen moesten haar niet, ze kon ze maar beter op een afstand houden. Dan deed het ook minder pijn… Maar dat ze steeds minder goed voor zichzelf kon zorgen, dat zag ze ook wel in. Als je niet meer lopen kunt, wordt het leven wel ingewikkeld, zeker als je boven woont, zonder lift. Maar hulp had ze niet nodig, welnee. Per goeie gratie mocht Suzanne wel een keer binnenkomen, nadat die voor haar de medicijnen van de apotheek had opgehaald. En een paar weken later mocht ze even een kopje thee met haar drinken. En toen er een reparatie aan de televisie nodig was, mocht zowaar Suzannes vriend ook wel even meekomen en kreeg hij ook een kopje thee. Nog wat later werd ook Jan Pieter van het vrijwilligersnetwerk uit de stad toegelaten, om mevrouw te helpen bij de administratie. Hij kreeg ook thee, en kreeg er zelfs een kokosmakroon erbij. Er schitterde langzamerhand weer iets in de oude ogen van mevrouw.

Twee jaar later zitten tien mensen aan een tafel in een zaaltje. Thee en kokosmakronen op tafel, klassieke gitaarmuziek op de achtergrond. Het is wat onwennig, want de meesten kennen elkaar niet. Ze kenden alleen mevrouw, en dan nog maar kort. Jan Pieter was er. Suzanne en haar vriend, die praktische klusjes gedaan hadden. Kees, die af en toe met haar naar het ziekenhuis ging. Corine en Annelies, die alleen maar op bezoek kwamen, toen Suzanne zag dat mevrouw daar toch wel behoefte aan had. Om te praten over de boeken die gelezen hadden of de concerten de ze bezocht hadden. En allemaal hadden ze een beetje aandacht, een stukje liefde aan mevrouw gegeven.

Ze hadden de kist gesloten na een laatste blik op het lichaam van mevrouw. Zo meteen, na de thee, zou ze weggebracht worden naar het crematorium. Ze hadden bewust de wensen van mevrouw genegeerd en waren toch samengekomen voor haar afscheid. Ze hadden mevrouw in de laatste twee jaar van haar leven laten zien dat er toch mensen waren die haar moesten, die haar zagen staan, die haar namen zoals ze was. En zij had zowaar hun hulp en aandacht aangenomen. Ze hadden haar eenzaamheid doorbroken en haar teleurstelling wat verlicht. Haar een beetje liefde gegeven, tot het allerlaatste afscheid aan toe.

 

Vanaf vandaag voert Meijerink Uitvaartzorg met trots het Keurmerk Persoonlijke Uitvaart.

Bewuste consument
Consumenten worden steeds kritischer, dat is een algemene tendens. Ook als het om een uitvaart gaat, weten steeds meer mensen precies wat ze willen en vooral: wat ze niet willen. Bewuste keuzes maken is verstandig en in deze tijd van internet en vergelijkingssites ook steeds beter mogelijk.

Keurmerken
In de uitvaartbranche komen daarom ook keurmerken op. Die kunnen de consument helpen om een goede keuze te maken op basis van onderzoek naar de kwaliteit van de dienstverlening. Vanaf vandaag mogen wij ook met trots een keurmerk voeren, het Keurmerk Persoonlijke Uitvaart.

Waarom dit keurmerk?
Wij hebben bewust geopteerd voor dit keurmerk, omdat het vooral kijkt naar de ervaring, de beleving van de dienstverlening door de cliënt, en niet zozeer naar de regeltjes, de procedures en de formulieren. Natuurlijk is het belangrijk dat je als ondernemer alles goed vastlegt en regelt, en dat doen we ook. Maar waar het echt om gaat is of de familie die afscheid moest nemen van een geliefde tevreden is. Of ze achteraf terugkijken op een uitvaart waarbij ze goed begeleid zijn door invoelende mensen met oog voor hun behoeften. Dat is wat een afscheid draaglijker maakt en dat is meestal het belangrijkste deel van de opdracht die een uitvaartondernemer uitvoert.

Controle door de consument zelf
Controle op de kwaliteit die het keurmerk vereist is noodzakelijk. Het unieke van het Keurmerk Persoonlijke Uitvaart is dat die niet gedaan wordt door een ingehuurd bureau dat de boeken komt doorspitten, maar uitsluitend door de cliënten zelf. Na elke uitvaart krijgt de familie de gelegenheid om precies te vertellen of de uitvaart volgens de eisen van het keurmerk is uitgevoerd. Of de ondernemer persoonlijk en betrokken handelde, of hij voldoende transparant was wat betreft de financiën, of hij voldoende tijd nam voor de begeleiding. Als hij goede recensies krijgt mag hij het keurmerk voeren. Allemaal punten die we bij Meijerink Uitvaartzorg juist zo belangrijk vinden. En onze cliënten ook.

Wij zijn er trots op dat we zijn toegelaten tot het keurmerk en doen ons uiterste best om te zorgen dat we het waard zijn en blijven.

Meer informatie over het Keurmerk Persoonlijke Uitvaart vindt u hier.

Een van de belangrijkste aspecten van het regelen van een uitvaart is de locatiekeuze. Vaak wordt automatisch voor de kerk of gemakshalve voor de aula van een crematorium gekozen, maar dat kan niet altijd of is om welke reden dan ook niet de beste optie. Qua sfeer en uitstraling is een aula niet altijd aantrekkelijk en toch liegen de prijzen er vaak niet om, iets wat menig consument zich niet realiseert.

Het kan anders. Meijerink Uitvaartzorg zet zich ervoor in om alle aspecten van de uitvaart zo te organiseren dat het geheel het best bij de overledene of de familie past. Dat kan een zwarte rouwauto zijn, of de eigen kerk zijn, maar dat kan ook een speciaal vervoermiddel of een alternatieve locatie zijn.

Daarom zijn we vandaag een samenwerking aangegaan met Drakenburg, een prachtig conferentiecentrum bij op een landgoed bij Baarn. Drakenburg biedt mooie mogelijkheden om grotere of kleine gezelschappen te ontvangen, bijvoorbeeld in de grote zaal in De Schaapskooi of een van de intiemere andere zalen.

Directeur Miriam Besteman: “Door mijn affiniteit met alles wat met het leven en de dood te maken heeft en mijn opleiding in de uitvaartbranche ben ik in staat om uitstekend te luisteren naar de behoeften van de familie. Wij kunnen bij Drakenburg een prima combinatie van accommodatie en catering verzorgen, precies zoals past bij de uitvaart”. Dat maakt de locatie, met in de eerste plaats een zakelijke uitstraling, toch tot een prima ambiance voor een persoonlijke aangelegenheid zoals een uitvaart.

Het mooie van Drakenburg is dat er mogelijkheden zijn om de samenkomst te combineren met andere vormen van gastvrijheid, zoals hotelkamers voor buitenlandse gasten. Ook is er op het gebied van de catering veel meer mogelijk dan in een doorsnee aula. En ondanks de verzorgde en professionele uitstraling van het geheel is een samenkomst in Drakenburg al gauw goedkoper dan een dienst in een aula.

www.drakenburg.nl