Zima
Ik kan me voorstellen dat je het even raar vindt, een “gewone” Mini als rouwauto. Maar ik ben niet te beroerd om buiten de normale kaders te denken. Voor een meisje van 7 is zo’n joekel van een rouwauto van vierenhalve meter een beetje raar, nietwaar? En de ouders wilden alles graag een beetje anders. Meer naar de maat van het kindje en zoals zij alles altijd doen: net even anders. Dus vandaag hebben de vader en ik het meisje, gewikkeld in haar lievelingsdeken, op een zelfgemaakte en beschilderde draagplank, in mijn auto naar de begraafplaats gebracht. De moeder reed er met haar andere dochter en haar zus achteraan. Heel intiem, heel erg zoals zij dat wilden. Ik voelde me vereerd dat zij mij in hun kleine kringetje hebben toegelaten en dat ik het meisje in mijn armen mee mocht nemen om het in de auto te leggen. Heel teer en liefdevol.
Nee, de begrafenis van een kind is niet mooi. Nooit, denk ik. Maar op deze manier hebben we er toch een heel mooie en persoonlijke toon aan gegeven.
Rust in vrede, lieve Zima!
Omgaan met verdriet
‘En dan komen thuis de tranen zeker’, zei later een collega tegen me, alsof dat bij iedereen wel zo zou gaan. Thuis de tranen? Nee, eerlijk gezegd niet. Eigenlijk nooit. Natuurlijk ben ik ontroerd als ik dat meisje van haar bed oppak en naar beneden breng. En het verdriet van de ouders raakt me. En ik geef toe, ik pink ook wel eens stiekem een traantje weg als de kinderen van een relatief jonge overledene aan het graf staan en plotseling breken als de kist in het graf daalt. Het kan hartverscheurend zijn, en mijn hart is ook gewoon dat van een mens. Dat is niet erg, zolang ik maar in staat ben de regie te houden. Het zou niet goed zijn als ik een hart van steen had. Dan kon ik mijn werk niet eens doen. Maar het blijft werk. Ik moet de zaken goed regelen voor de familie, daar ligt mijn focus. De emoties blijven voor het grootste deel buiten mij.
En als ik dan thuis kom passeren de emoties van de dag nog wel eens de revue. Het beeld van een jonge vent, die zich de hele week daarvoor goed had gehouden maar op de rand van het graf ineens in huilen uitbarstte, blijft nog wel even op mijn netvlies staan. Of de tranen van de moeder van Zima, toen we haar het huis uit droegen. Maar wat overheerst, is dan tevredenheid over een goede gang van zaken, of van frustratie over dingen die misgegaan zijn. Maar ook die gevoelens worden gauw weer verdrongen door de stress van de volgende melding. Ook dan moet alles weer perfect geregeld worden.