Ze wilde in stilte begraven worden. “Er is toch niemand die me zal missen”. Geen gedoe, gewoon in een simpele kist en wegbrengen. Nee, haar neef uit Rotterdam hoeft er niet bij te zijn. Hij kijkt nu ook niet naar haar om, dus dan zal ie er ook vast geen behoefte aan hebben. En voor koffie is er toch geen geld, en stel je voor dat iemand anders zou moeten betalen voor háár uitvaart. Nee hoor meneer, geen poespas, zo simpel mogelijk.
Achter haar bescheidenheid hoorde ik vooral de eenzaamheid. En teleurstelling in het leven. Ze was ooit op een vervelende manier aan de kant gezet door haar werkgever. De weinige familie die ze had, had zich van haar afgekeerd na een onduidelijk akkefietje. De mensen moesten haar niet, ze kon ze maar beter op een afstand houden. Dan deed het ook minder pijn… Maar dat ze steeds minder goed voor zichzelf kon zorgen, dat zag ze ook wel in. Als je niet meer lopen kunt, wordt het leven wel ingewikkeld, zeker als je boven woont, zonder lift. Maar hulp had ze niet nodig, welnee. Per goeie gratie mocht Suzanne wel een keer binnenkomen, nadat die voor haar de medicijnen van de apotheek had opgehaald. En een paar weken later mocht ze even een kopje thee met haar drinken. En toen er een reparatie aan de televisie nodig was, mocht zowaar Suzannes vriend ook wel even meekomen en kreeg hij ook een kopje thee. Nog wat later werd ook Jan Pieter van het vrijwilligersnetwerk uit de stad toegelaten, om mevrouw te helpen bij de administratie. Hij kreeg ook thee, en kreeg er zelfs een kokosmakroon erbij. Er schitterde langzamerhand weer iets in de oude ogen van mevrouw.
Twee jaar later zitten tien mensen aan een tafel in een zaaltje. Thee en kokosmakronen op tafel, klassieke gitaarmuziek op de achtergrond. Het is wat onwennig, want de meesten kennen elkaar niet. Ze kenden alleen mevrouw, en dan nog maar kort. Jan Pieter was er. Suzanne en haar vriend, die praktische klusjes gedaan hadden. Kees, die af en toe met haar naar het ziekenhuis ging. Corine en Annelies, die alleen maar op bezoek kwamen, toen Suzanne zag dat mevrouw daar toch wel behoefte aan had. Om te praten over de boeken die gelezen hadden of de concerten de ze bezocht hadden. En allemaal hadden ze een beetje aandacht, een stukje liefde aan mevrouw gegeven.
Ze hadden de kist gesloten na een laatste blik op het lichaam van mevrouw. Zo meteen, na de thee, zou ze weggebracht worden naar het crematorium. Ze hadden bewust de wensen van mevrouw genegeerd en waren toch samengekomen voor haar afscheid. Ze hadden mevrouw in de laatste twee jaar van haar leven laten zien dat er toch mensen waren die haar moesten, die haar zagen staan, die haar namen zoals ze was. En zij had zowaar hun hulp en aandacht aangenomen. Ze hadden haar eenzaamheid doorbroken en haar teleurstelling wat verlicht. Haar een beetje liefde gegeven, tot het allerlaatste afscheid aan toe.